ağlamak isteyip ağlayamamak

boğazda yumruk gibi kalır babuş. yutkunmak imkansız, tarifi imkansız. ağlamak istemezsin dökülür o gözyaşları da ağlamak isterken zerre akmaz. ağrıtır boğazı, kalbi, hissedilen her yeri. bilirim babuş zordur.

koca adam olmama ragmen oturup bi kosede hungur hungur agladigim dogrudur ama bu duygularin boşalması gibi bi durumda olabilir gunluk hayatın seni yormasi ve bi yerde patlak vermesi

bazen oluyor böyle, geçenlerde 3 gece üst üste rüyamda ağladım ilk 2 gece mükemmel rahatladım da 3.gece yeter aq oldum sonra düzeldim arada iki haftada 1 falan rüyamda ağlayabilsem mükemmel olucak.

uzun bir süredir içinde bulunduğum durum. baktım öyle kendiliğinden olmuyor açıyorum ağlamalık bir film sonunda hem kavuşamayan aşıklara hem de kendi halime hüngür hüngür ağlıyorum

allah belanı versin hayat. diyeceklerim bu kadar. neye dokunduysak kurudu. ne görsek hayal kırıklığı oldu şu hayatta...

victor hugo abimizin "ağlamak için gözden yaş mı akmalı, dudaklar gülerken insan ağlayamaz mı?" dizelerini akla getiren entrydir.

o an bir erkeğin büyüdüğünü hissettiği andır. bilader toplum içindeysen gözünden bir damla gelmez ama yanlız kaldığın zaman. (bkz: kahrolsun bizi üzenler)

(bkz: ağlamayı özlemek) en son ne zaman ağladığımı hatırlamıyorum. klişedir belki, ama gerçektir. çok neşeli, mutlu mesut yaşadığımızdan değil. küçükken anneme "anne neden hiç ağlamıyorsun?" diye sorduğumda bana; "eskiden çok ağladım, göz yaşlarım bitti artık" demişti. o zaman anlamadım tabi. şimdi çok üzerine düşündüğüm olaydır. ağlamak isteyip de ağlayamamak. göz yaşlarımız bitmedi belki, harekete geçiremedik. ah bir ağlasam geçecek sanıyorum. ama olmuyor. siktir etmiş tarafım hep ağır basıyor. içli içli, susmuş, yağmurlu bir havada, çamur tutmuş bir kütüğün üstünde. ağlamanın hayalini kuruyorum. en son ne zaman göz yaşlarımla ıslandı göz altlarım?

içine ağlamaktır

uzaklara dalmaktır. boğazındaki düğümü yutkunarak geçirmeye çalışmaktır.. çok zordur.

her boku içine kusmaktır.

insanların benim için ağladığı zamanlarda kahkaha atmışlığım var. insanları üzmemek için onlar omzumda ağlarken iki damla göz yaşımı saçımla kapattığım zamanları biliyorum. bu durumu çok iyi bilirim.

annemin yanında olmaz diyerek tutuyorum kendimi. sonrasında çeneme giren kramp, boğazımda oluşan yumruyla baş başayım.

soğan doğrayın. bunu da mı ben söyleyeyim.

zor bir durumdur bilirim, uzaklara bakarsın, boğazın yutkunur, içinde bir acı hissedersin.

geçen hafta otobüsle dönüşte ağlamak istemiştim ama ağlayamadım lan sinirimdem . hayatında en son ne zaman ağladın diye sorsanız doğduğum gün derim galiba gmfkdjsld

inanın ağlamayı çok istiyorum hemde çok ama kaç senedir ağlamıyorum ağlamak dahi istemiyorum neden diye sorarsanız kimsenin de soracağını zannetmiyorum .d ama bir kere ağlarsam biliyorum ki bu ilk ve son ağlamam olmicagini ama aglamamaya yeminliyim söz verdim kendi kendime aglamicam diye özellikle de bir insan için asla aglamicam cunki degmiycegini biliyorum değecek insan olsa bile ağlamayın hanımlar beyler, serçe bile bir kere ağladığında ölüyormuş siz de aglayarak kendinizi öldürmeyin.

şu anki durumum canımdan can gidiyor ama tek bir damla göz yaşı bile dökemiyorum

bana ağlatan filmler söylesene diye mesaj attırır. yine ağlayamazsın. gider en olmadık yerde neden nefes alıyoruz ki neden su 2 hidrojen 1 oksijenden oluşur ki diye en saçma şeye ağlarsın.

şöyle ki yaklaşık 4 ay kadar önce başıma her ne gelirse gelsin gözüm bile sulanmıyordu. ben bunu çok normal karşılıyordum bir gün teyzem annemin mezarına götürdü . teyzem hüngür hüngür ağlarken benim içim bile sızlamadı. üzülüyordum ama ağlayamıyordum. o dertle günlerce yaşıyordum ama ağlayıp da içimden atamıyordum. sonra sinir hastası oldum. bir süre sonra iyice psikopatlığa bağladım ve parmak uçlarımı deldim. kanamalarını izledim kanattım. yumruk attım duvarlara. sonra yine teyzem annemin çeyiz sandığını açtı . 18 yıldan beri ilk kez o sandık açıldı. içinden çıkan hiç bir şey ağlatmadı. ta ki fotoğraflara kadar. artık ezberlediğim hiç bir fotoğrafa benzemiyordu. yeni ezberler istiyordu, ben de sanırım eski ezberlerimi orda akan sadece 2 damla gözyaşımla bozdum . ve yine o zamandan beri ağlayamam.

o kadar kızgınlıktan, kırgınlıktan sonra hiçbir şey hissetmediğin bir evredir. üzüldüğüne şaşırmazsın. tepki vermek istersin; çünkü alışmak istemezsin. ama alışmışsındır üzülmeye, ağlayamazsın. sen de git amına koyayım dersin gidenlere, bir sigara yakarsın uzaklara bakarsın.

gözyaşı kalmamış ağlamaktan yorulmuştur beliki

sezen dinle (bkz: ne ağlarsın benim zülfü siyahım)

canın yansa da susarsın, üzülürler duyarsalar. - mete erpek

çok berbat bir şey. geçen gün oldu bana da. böyle bi ağlasam rahatlıyacağım. bi ağlasam içimi dökeceğim. ama olmuyor. yaşlar tek tek süzülüyor ama adam akıllı ağlayamıyorum. öyle öyle uyumuşum sonraları.

sürekli yaşıyorum bunu. deli gibi bağıra çağıra ağlamak istiyorum. ama yapamıyorum. niye böyle oluyor bilmiyorum ama yapamıyorum. doluyorum doluyorum aglayamayinca kendimi rahatlamayınca vurup kafayı uyuyorum. istediği zaman ağlayabilen insanlar siz çok şanslısınız be.

uzun süre depresyon tedavisi gördüm bu sebeple bu süreçte alınan ilaçların ağlamayı sonsuza dek engellediğini garanti edebilirim. çok zor ağlar oluyor insan.

dolup da taşamamak

anlatmak isteyip anlatamayınca ağlamak isteyipte ağlayamıyosun doğal olarak. bi kez anlatmayı denedim ağlamaya başlayınca anlatmaktan da vazgeçtim. tuhaf saçma durumlar işte.

yok ben ağlamak istemeyip ağlayanlardanım. her şeye ağlayabilirim. gözyaşım hazırda bekler. hiç sıkıntı çekmedim. keşke biraz çeksem

son bir kaç yıldır en fazla 3 damla çıkıyor gözümden yaş olmuyor sanki ağlasam rahatlıcam ama olmuyor işte

yaklaşık 10 yıldır başımda olan şey

ağlamak istediğinde ağlayama en boktan yerde o gözyaşı gelsin. ya gözyaşı sen hayırdır?

birikir birikir sonra en saçma olay da ağlarım

kavga etmiştik sahilde bir keresinde. resmen üzülsün bana sarılsın diye ağlamak için kendimi zorlamıştım. dışarda veya başkasının yanında ağlayamama huyu vardır bende lanet bi olay asla duygu sömürüsü yapamıyosun insanlara

çok doluyum,odamda yalnızım. istesem sabaha kadar bağıra bağıra ağlayabilirim. ama sabah kalkınca aynada gözleri şişmiş o güçsüz kızı görmemek için susuyorum.

ulan canından can gidiyor da yine de içini döke döke ağlayamıyorsun. bundan ötesi yok.

yağmur dökmeyen ve grinin en koyusuna bürünmüş bir bulut gibi zevksiz...

şu an yaşadığım durumdur.sanki kötü bir şey olmuş fakat benim haberim yok gibi hissedip ağlamak istiyorum,gel gör ki ağlayamıyorum.

şöyle bi baktımda herseye alışmışlığın göstergesi ya bu . " bir zaman geciyor ve gözler artık yaşarmıyor "

bir kaybolus anidir. ne yaparsaniz yapin icinizdekini disari atamassiniz ve aglayamadiginiz her olay yara kalir sizde. bu yuzdendir her yanimizin kaniyo olmasi.

dokunsalar ağlayacak gibiyim ama dokunmuyorlar

gözümde yaş kalmadı ziya çok mu merak ettin

gözden yaş akmaz ama kalbim oturmuş ağlar

daha da kötü hissetmeye neden oluyor.

yutkunamazsın boğazın düğüm düğüm olur sesin çıkmaz bağırmak istersin bağırsan bile kimse sesini duyup yardımına koşmaz yalnız kalırsın başını yastığa koyar koymaz için çıkana kadar ağlarsın sabah olmasını istersin uyumak istersin ama ne uyuyabilirsin nede gün aydınlığa kavuşur ama sen ağlamaya devam edersin ağlayınca bişeylerin değişeceğini ümit edersin ama ne giden geri gelir nede bazı şeyler değişir ama sen olgunlaşırsın belki sabah kalktığında hiçbir şey değişmemiş gibi gelebilir fakat sen ağladığın kadar büyüdün ağladığın kadar olgunlaştın.

bu his birikir birikir ve sonunda bardağı taşıran en küçük olayda saatlerce ağlanır

sırtında bir yük var, gözün dalıyor,içindeki çocuk senin yerine ağlıyor.

etrafta biri varsa bazen ağlamak istesen de ağlayamazsın

varya o kadar güzel ağlarım ki, ağlayamayanların yerine bile ağlayabilirim o derece. bana ağlama duvarı derler buralarda. ağlayamayanların yerine ağlayabilirim.ulaşın.